Nieuws

In mei waren Mieke en ik weer in Senegal. Een van onze donateurs, Riet van Bentum, had ons getipt om ‘n subsidie aan te vragen bij Stichting Onderwijs Steunfonds. Dankzij deze Stichting konden we voor de school 6 nieuwe computers aanschaffen, 2 printers, een laptop, papier en cartridges.

Uiteraard hadden we in Nederland van tevoren geïnformeerd en tips gekregen van computernerds. Maar we wilden wel de computers in Dakar aanschaffen: daarmee steunen we de locale economie, maar wat nog belangrijker is: we hoopten ook goede garantie en service te kunnen krijgen met de installatie van de computers en wanneer iets kapot zou gaan. Daarin zijn we gelukkig goed geslaagd.

Het leek ons verstandig om eerst de situatie in de school aan te pakken. Er moest een goed lokaal komen – de oude computers stonden in een ruimte aan de straat waar wel tralies in de ramen zaten, maar die toch erg inbraakgevoelig is. Plus het lokaal moest zo veel mogelijk stofvrij zijn: dus er moest glas in de ramen gezet worden. Ook de internetverbinding moest op orde zijn.

Na overleg en veel heen en weer gebel verzekerde William Mendy dat een lokaal op de eerste verdieping op orde was: er was zelfs een grote tafel gemaakt met wel 10 werkplekken; de aansluitingen waren geïnstalleerd, het glas voor de ramen besteld.

Mieke ging met onze buurvrouw op Goree Malou Diagne Correa naar haar computerfirma in Dakar die ook levert aan NGO’s en ministeries: een betrouwbaar bedrijf dus. Er is stevig onderhandeld, en nadat we de offerte hadden bekeken en vergeleken hebben we de bestelling geplaatst.

Riet van Bentum en Henk Hofstee waren naar Goree gekomen en gingen met ons op bezoek bij de school: een bijzondere ervaring want Riet kon nu zelf het lokaal ‘Riet’ zien – de lokalen zijn vernoemd naar donateurs van het eerste uur.

De vrouw van directeur William Mendy, die vlak bij de school woont, had een maaltijd voor ons aangericht, en de moeders van het oudercomité hadden heerlijkheden gebakken. Iedereen was zeer opgetogen over de de komst van de computers: in de wijde omtrek van de school is geen internetcafé, dit was een echte aanwinst, die zeker ouders zou verleiden hun kinderen in te schrijven op Mikriche.

Tussen de bedrijvigheid hoorden we van William dat het leerlingenaantal nogal was gedaald, en daar schrokken we van: hij sprak van 120 leerlingen, waar in de vorige jaren het aantal altijd tussen de 170 en 200 leerlingen was. In januari hadden we al gehoord wat de mogelijke oorzaken van de terugval waren – we hoopten allemaal dat de computers het neergaande tij zouden keren.

Toen Riet, Henk en ik alweer in Amsterdam waren, overzag Mieke het plaatsen van de computers in de school: weer feest, de buurt was ervoor uitgelopen.

Inmiddels is het schooljaar 2015-2016 begonnen. Volgens William Mendy is het leerlingental nog steeds te laag. Hij weet dit in oktober aan het feit dat de school vlak voor het Offerfeest begon. Het Offerfeest, de Tabaski, is een van de grootste feesten in de islamitische wereld. Veel families – als ze de aanschaf van een geit kunnen bekostigen! - kopen dan een geit, en tevens is het de gewoonte de hele familie dan in ‘t nieuw te steken. Er blijft dus weinig tot geen geld over voor schoolgeld.

William vroeg om bijstand, want de huur moest wel worden betaald. Gelukkig hadden we nog wel iets in kas, dus we zijn hem bijgesprongen. Hij verwacht dat de situatie zich in november zal verbeteren.

Ondertussen kwam ook het bericht dat de eigenaar van de school is overleden. Wij wachten af wat zijn familie gaat doen met het schoolgebouw. Mikriche huurt dit gebouw inmiddels al zeven jaar, maar in Senegal is alles mogelijk.

Aïda N’doye was in goeden doen in mei: het weer was warmer en ze was druk bezig met nieuwe ontwerpen voor haar kettingen.

Moussa Tiam’s presentatie op de bazar van de ‘Dakar Woman’s Group’ is fantastisch verlopen. Hij heeft o.a. een groot aantal oranje doosjes aan de Nederlandse ambassadeur kunnen verkopen!

In januari gaan Mieke en ik weer naar Goree en Dakar. We gaan zoals elk jaar naar de school, en hopen daar positieve berichten te krijgen over leerlingenaantal. Het zou zeker goed zijn als we de apotheek weer kunnen aanvullen, en schoolboeken bij kunnen kopen. Uw donatie is dus weer meer dan welkom!

Wij wensen jullie allen heel fijne feestdagen en een heel voorspoedig 2016. 

Mieke en ik verbleven in januari weer in Senegal en hebben daar, zoals elk jaar, onze school Mikriche Kawara in Yeumbeul bezocht.

Na de gebruikelijk hartelijke begroetingen vertelde William Mendy over de start van het schooljaar 2014-2015.  Er hadden zich rond 170 leerlingen op school ingeschreven – dat zijn er ongeveer 20-25 minder dan vorig jaar. De grootste zorg was dat er vooral minder inschrijvingen waren in de maternelle – de kleuterschool, en de laagste klassen. Hogerop in de groepen was het aantal als tevoren. 

Volgens William Mendy had dit een simpele oorzaak: twee scholen in de buurt van Mikriche hadden sinds de start van dit schooljaar een (school)bus gehuurd om de kleintjes van en naar school te brengen. Een geweldige oplossing, vooral voor de kleuters en de jonge kinderen, die elke dag in totaal ruim een uur van en naar school moeten lopen. Deze service van scholen in de buurt had duidelijk een wervend effect.

En er was nog iets: een van die scholen wordt gesteund door een Belgische organisatie, een veel grotere dan onze stichting. De Belgen betalen niet alleen de schoolbus, maar elke donateur adopteert een leerling - een soort Foster Parents-systeem dus - en betaalt daarvoor het schoolgeld: voor ouders uiteraard een zeer aantrekkelijke optie.

Tja, daar kan de Stichting Ams-Dak-Duyna niet tegenop, verzuchtten we gedrieën. 

Maar er was ook goed nieuws: William Mendy liet een brief zien van de schoolinspectie in Senegal: Mikriche ontving felicitaties vanwege uitmuntende prestaties in 2014: de leerlingen hadden buitengewoon goed gepresteerd, waarbij duidelijk is dat de leraren en directeur een groot aandeel hebben in dit succes. 

Uiteraard heeft dit ook een positief effect: de ouders die de opleiding van de kinderen serieus nemen weten dat Mikriche een zeer goede school is, en zullen hun kinderen dus graag aan William Mendy en zijn staf toevertrouwen. Zo: dat was tenminste echt goed nieuws!

En het volwassenenonderwijs, hoe stond het daarmee? 

Dat vindt nog steeds voortgang, er zijn weer rond 15 volwassenen die in de avonduren en op zaterdagochtend les krijgen, buiten de gewone lesuren om. De overheid betaalt nu een heel klein deel van dit alfabetiseringsprogramma. Het zijn nu vooral vrouwen die de mogelijkheid aangrijpen om lezen en schrijven te leren zodat zij hun kinderen kunnen helpen met hun huiswerk. Wijzelf vinden dit heel belangrijk: vrouwen dragen in Senegal een grote verantwoordelijkheid en proberen met kleine handeltjes als groenten en fruit verkopen of zakjes koud water of een soort zelfgefabriceerde snoepjes, iets bij te verdienen. Ze zijn ondernemend en proberen de klappen van een verslechterende economie op te vangen. Wijzelf willen de vrouwen heel graag steunen, en zijn blij dat sommigen hun aanvankelijke schroom om les te nemen op Mikriche overwonnen hebben.

Hoe was het met het schoolgebouw? 

De eigenaar van de school is erg 'op de penning', wisten we al van William: zodra er een huurachterstand is, dreigt hij het schoolgebouw – een van de weinige gebouwen in Yeumbeul van 2 etages – te verkopen of verhuren aan een andere partij. Dit is niet nieuw, maar het blijft wel heel vervelend, temeer daar de school zeven jaar geleden helemaal is opgeknapt en er voor Senegaleze begrippen goed uitziet: Mikriche zorgt dus goed voor het gebouw. 

Ook dit jaar was er na de vakantie waarin natuurlijk geen schoolgeld binnenkomt een huurachterstand ontstaan. De eigenaar wilde dan ook geen nieuw contract opstellen voor het huidige schooljaar 2014-2015.

William Mendy zegt ons telkens weer dat hij zou willen dat de stichting het gebouw zou kopen, maar wij willen ons niet in dit soort projecten storten. Een andere optie zou zijn om te verhuizen.

Hij vertelde dat er inmiddels een vijfde ‘Comiko’-buitenwijk in aanbouw is: onze school bevindt zich in Comiko 3.Hij dacht er eventueel aan de school daarheen te verplaatsen: in de wijk waar de school zich nu bevindt wordt de concurrentie steeds groter. Maar in het gesprek kwam naar voren dat, alles afwegend, hij het te risicovol zou vinden dit te doen. De school verplaatsen betekent dat je beslist het grootste deel van de leerlingen zult verliezen. Gelukkig realiseerde William zich dat hij dan min of meer van voren af aan zal moeten beginnen. Maar het is goed dat hij als directeur blijft nadenken over de toekomst en de mogelijkheden onderzoekt.

Na deze algemene beschouwingen kwam de hamvraag: wat is volgens William nu voor Mikriche het grootste probleem: de huurachterstand, de teruglopende leerlingenaantallen vanwege de concurrerende schoolbus? Waar zou de Stichting Ams-Dak-Dunya het beste mee kunnen helpen?

Er bleek nog een derde kwestie: de leraren. Het huidige lerarencorps van 9 personen – inclusief William Mendy zelf – is vanaf de oprichting aan de school verbonden en is zeer loyaal, maar heeft al sinds jaren geen salarisverhoging gekregen, terwijl de meesten inmiddels ervaren onderwijzers zijn. Gezien de goede schoolresultaten – zie de felicitatiebrief van de Senegaleze onderwijsinspectie - verwachtende leraren wel eens opslag. En William vreesde dat ze overstap naar een andere school zouden overwegen als ze die niet kregen. De concurrentie is scherp en weet dat de staf van Mikriche heel goed staat aangeschreven. Voor de ouders, die op onze school zelf het schoolgeld moeten opbrengen en niet gesteund worden zoals op de school van de Belgen het geval is, is het belangrijk dat de vertrouwde goede leraren aan de school verbonden blijven. We zagen het probleem.

De vraag werd dus: wat is nu het meest nijpende probleem: de huurachterstand? Oké, er was een maand achterstand - die zouden we op ons nemen en dan moest het huurcontract er kunnen komen. De schoolbus, het salaris van de leraren, of de schoolboeken en andere lesbenodigdheden? Hoe stond het bijvoorbeeld met de computers op de school? Toen we ze kregen waren ze al verouderd en inmiddels 7 jaar later is er nog maar één toetsenbord dat werkt.

Volgens William was uiteraard elk probleem nijpend: maar de salarissen, daar moest echt iets aan gedaan worden. En schoolboeken, dat was belangrijk, ookvoor de ouders.

De salarissen – dat is natuurlijk een structureel probleem, realiseerden we ons, want men wil maandelijks meer geld zien. Het is dus belangrijk om het teruglopende leerlingenaantal een halt toe te roepen, want minder leerlingen betekent minder schoolgeld – een hellend vlak. Ams-Dak-Dunya kan wel incidenteel bijspringen, maar heeft te weinig middelen om structureel salariskosten op zich te nemen.

Ook een schoolbus inhuren om de concurrentie de wind uit de zeilen te nemen?

We vroegen William om de mogelijkheid te onderzoeken.

We besloten na overleg de volgende steun toe te zeggen:

huurachterstand  280.000.- cfa = 428.- euro + salariscompensatie voor de leraren (januari - juni) 6 maanden à 100.000 cfa/155.- euro per maand + schoolboeken en schoolschriften 450.000.- cfa. = 690.- euro

De computers – die moesten maar wachten tot de volgende keer.

Al met al gingen we redelijk optimistisch uiteen: William gaat voor de toekomst onderzoeken hoe we het leerlingenaantal kunnen verhogen, maar Mikriche heeft in het schooljaar 2014 excellent gepresteerd!

Onze vriendin Aida was niet helemaal haar gebruikelijke strijdlustige zelf want ze was wat ziekjes, maar nadat we weer enkele kettingen voor onze trouwe donateurs besteld hadden knapte ze zienderogen op.

Haar zoon Fallou volgt nu zijn tweede jaar als elektricien op de vakschool in Dakar en we hebben zelf kunnen zien hoe hij vorderingen maakt want hij heeft een buitenlamp bij ons gerepareerd. Hij doet vaker dergelijke kleine elektriciteitsklusjes voor anderen, maar zijn moeder verbiedt hem daarvoor geld aan te nemen: het hoort bij zijn praktijkopleiding, zegt ze streng, eerst de school afmaken en dan pas geld ermee verdienen! Fallou volgt een vierjarige opleiding en het is duidelijk dat hij dit echt heel leuk werk vindt: hij straalt. Fallou werd op 16 januari 18 jaar – volwassen dus. Wij hebben hem een spanningsmeter cadeau gedaan – passend, leek ons.

Maktar, de oudste zoon van Aida, probeert nog steeds als voetballer carrière te maken. Hij volgt ook dit semester gratis taalonderwijs aan een voetbalschool in Dakar: hij is inmiddels 19 jaar. Maar met zo’n 30 anderen is hij nu geselecteerd om voor te spelen voor Europese scouts die talent komen spotten in Thies, een stad zo'n 60 kilometer van Dakar. Als hij geselecteerd zou worden voor een Franse club, neemt de club de visumverplichting op zich. Aida en Moussa bidden voor hem, wij duimen… Na de slechte ervaringen bij sommige Europese clubs met te jonge spelers uit Afrika zijn de internationale regels aangescherpt: wie weet maakt de 19jarige Maktar toch nog een kans! Hij zou het zo verdienen want het is een zachtmoedige, sociale jongen die een uitmuntende speler is.

Gezien de dromen van zijn vader Moussa Koite is het voor ons lastig om Maktar een andere richting uit te praten: die van een technische beroepsopleiding zoals Fallou die volgt. Maar wie weet… Eerst Thies afwachten.

En dan waren er nog andere activiteiten: Mieke heeft in Dakar weer gewerkt met Moussa Thiam, die sinds vele jaren prachtige kralen en dozen van metaal voor haar maakt. 

Moussa is uitgenodigd door de ‘Dakar’s Woman Group’ - een organisatie die allerlei initiatieven steunt, 2 maal per jaar een bazar met lokale kunstenaars en ambachtsliedenorganiseert en onder meer een heel goede gids uitgeeft met allerlei tips en adressen in Dakar - om op hun bazar in mei in de tuin van de residentie van de Nederlandse ambassadeur zijn eigen werk te laten zien. Daarvoor is een investering in tijd en materiaal nodig. Hij vroeg onze Stichting om steun om nieuw werk voor deze presentatie te kunnen maken, en gezien de kwaliteit van zijn werk en de gelegenheid vonden wij een ondersteuning van 250 euro passend.

De dames van deze organisatie zijn van vele verschillende nationaliteiten, meest echtgenotes van ambassadeurs en CEO's, die zelf niet werken en zich met liefdadigheidsprojecten bezighouden. Zij hebben een groot netwerk dat goed wordt onderhouden en trekken dus veel aandacht met hun bazars, tentoonstellingen en andere jaarlijkse evenementen.

We hopen dat het voor Moussa een zeer succesvolle presentatie zal worden.  

Bezoek aan Mikriche Kawara - januari

Op 2 januari jl hebben Tilly, Richard en ik de school bezocht. Het was uiteraard schoolvakantie, geen leerlingen aanwezig, maar dat was een goede gelegenheid om het gebouw te bekijken en rustig te kunnen bijpraten met directeur William Mendy.

Dankzij een genereuze gift van de Stichting ven Helten en de jaarlijkse giften van u donateurs konden wij ditmaal iets substantiëlers doen voor de school.

Schooljaar 2013-2014: de problemen

Mendy vertelde dat er dit schooljaar 2013-2014 196 leerlingen op de school staan ingeschreven. Toen de school werd opgericht, in 2006, was het de enige particuliere basisschool in Cité Comico, Yeumbeul, een buitenwijk van Dakar. Inmiddels is er een (te) groot aantal scholen bijgekomen – door het slechte openbaar onderwijs, waar leerkrachten regelmatig geen salaris ontvangen, zien velen kansen in het oprichten van een eigen school. Gevolg is dat ouders gaan shoppen. Groot probleem is dat veel ouders de laatste schoolmaanden mei en juni geen schoolgeld meer betalen, en hun kinderen in het nieuwe schooljaar dan bij een andere school inschrijven. Nieuwe scholen moeten hun bestaansrecht bewijzen, maar trekken in eerste instantie wel leerlingen weg. Onze school Mikriche Kawara weet zich goed te handhaven in dit onrustige landschap, maar er ligt wel een probleem want er komt te weinig schoolgeld binnen, waardoor Mendy o.a. de salarissen van de leraren niet op tijd kan uitbetalen.

Een leraar op Mikriche verdient per maand tussen 50.000 CFA = ca. 80 euro, voor de beginnende leraren, en 90.000 CFA = 140 euro, voor de ervaren leerkrachten. Er zijn 9 leraren aan de school verbonden, Mendy zelf meegerekend, die ook onderwijs geeft.

Wij vroegen Mendy of hij niet met de directeuren van de andere scholen in de buurt kon gaan praten: het niet betalen van het mei/juni schoolgeld is per slot een probleem waarmee alle scholen kampen.

Hij antwoordde dat andere, ook gerenomeerde scholen zeker in deze samen samen willen werken, echter de nieuwe scholen die als hoofddoel hebben snel geld te verdienen, hebben te winnen bij de komst van nieuwe leerlingen. We spraken met hem af dat hij deze kwestie nog eens zou opnemen met het oudercomité van de school - de ouders kunnen andere ouders erop aanspreken. Tevens zou hij dan het voorstel, om het mei/juni schoolgeld vanaf januari in termijnen alvast te betalen, met het oudercomite doorspreken. Dit is een systeem dat op vele scholen in Senegal al gehanteerd wordt.

Onderwijs aan volwassenen

Het onderwijs aan volwassenen, een wens van ons omdat wij gemerkt hebben dat veel ouders in deze arme wijk analfabeet zijn en dus hun kinderen niet kunnen helpen met huiswerk, begint nu – vier jaar nadat wij onze financiële hulp hebben toegezegd – van de grond te komen. Er staan nu 16 volwassenen ingeschreven, die in de avonduren en op zaterdag apart les krijgen. Eerder waren er meer mannen dan vrouwen; tot onze vreugde is dat dit jaar gelijk verdeeld. Echter volgens Mendy zijn veel vrouwen te druk met het huishouden en daarom ‘s avonds te moe om naast hun gewone taken een opleiding te volgen. De mannen die zich hadden aangemeld liepen in hun werk tegen het probleem aan dat ze de Franse taal niet beheersten en zodoende niet hogerop kwamen. Mendy denkt dat velen de kat uit de boom willen kijken maar dat er inmiddels meer animo is ontstaan om ook zelf onderwijs te volgen.

De resultaten

Wat betreft de resultaten van de leerlingen in het afgelopen schooljaar: Mendy kon ons laten zien dat de school weer zeer goed had gescoord op de lijst van examen resultaten van geheel Dakar.

Na de basisschool: een vakschool?

Een nieuw punt van gesprek met Mendy betrof de toekomst van de kinderen, wanneer zij – hopelijk met goed resultaat – de school verlaten. Van vrienden op Goree en in Dakar horen wij telkens dat het middelbaar openbaar onderwijs en de universiteiten met hetzelfde probleem kampen als de openbare basisscholen: de leraren staken zeer regelmatig omdat zij geen salaris ontvangen.

Via een van de auteurs van uitgeverij Augustus (tegenwoordig uitgeverij Atlas Contact), Marnel Breure, zijn wij twee jaar geleden in contact gekomen met een vakschool in Castor, een wijk in Dakar. Meisjes worden daar opgeleid tot o.a. kapster, naaister, schoonheidsspecialiste ; jongens tot elektriciën, automonteur – en er zijn voor jongens en meisjes opleidingen tot financieel medewerker en ict-medewerker. In alle richtingen wordt stage gelopen, en de opleidingen duren 3 tot 4 jaar.

Wij hebben Mendy gevraagd nader onderzoek te gaan doen naar dit type voortgezet onderwijs, en proberen met hem in mei enkele opleidingen zelf te bezoeken zodat we ons een beeld kunnen vormen van de mogelijkheden. Het lijkt ons belangrijk dat Mickriche ook na de laatste groep van de basischool voor de kinderen de brug kan slaan naar de toekomst.

Het schoolgebouw

Wat betreft het gebouw: de eigenaar van de ‘zijvleugel’ van de school - een klein woonhuis naast het hoofdgebouw van de school waarin de kleuterschool, de maternelle, was gevestigd, heeft besloten het pand weer voor zichzelf te gaan gebruiken. De school is nu naar achteren uitgebreid, en loopt van de ene straat naar de daarachterliggende. De staat waarin de school verkeerde viel ons mee – zeker gezien het klimaat in Senegal, waar de regentijd veel schade aanricht: Mendy zorgt ervoor dat de zaak behoorlijk wordt onderhouden.

Leuk was te zien dat Mendy de leslokalen de namen heeft gegeven van vaste donateurs: zo is er een lokaal Wim, Frieda, Tonny, Rinus, Riet, Marije en Christina en de bilbiotheek heet passend Tilly.

Wat die bibliotheek betreft: dankzij eengift van L’Amitié – Club de la Haye en L’Ecole des Loisirs zijn wij met een fikse stapel boeken bij de school gekomen. Boeken voor alle leeftijden, van prentenboeken voor de maternelle, tot atlassen en andere boeken voor de hoogste klassers.

Wat we met uw donaties hebben kunnen doen

Tot slot: uw giften. Dankzij uw hulp konden wij weer eens een heel substantiële bijdrage leveren in de vorm van lesboeken. In de boekhandel in Dakar hebben Mieke en Mendy samen voor elke klas voor alle vakken lesboeken aangeschaft. Helaas was de boekhandel in andere handen overgegaan, en moest er fiks onderhandeld worden over korting – maar uiteindelijk heeft de nieuwe eigenaar ons 5% korting gegeven.

Ook hebben wij de schoolapotheek een injectie kunnen gegeven: met vitamines, kinderpijnstillers, pleisters, watten en ontsmettingsmiddelen – een grote doos vol – is Mendy terug naar huis gegaan – zeer blij hiermee.

Tot slot hebben wij een bedrag van 100.000 CFA (rond 155 Euro) gegeven voor een leniging in de achterstand van salarissen aan de leraren, en bijgedragen aan de huur van het gebouw.

Wat zouden we nog willen doen met uw donaties? Salarissen en laptops

De verzoeken van Mendy voor de toekomst: allereerst vroeg hij ons om bijdragen aan het tekort aan schoolgeld te compenseren.

Wij spraken met hem af dat hij de problemen nog eens zou bespreken met het oudercomité en de hulp hiervan zou inroepen om ouders toch te laten betalen. Daarnaast zullen wij hopelijk mede dankzij uw steun in de zomermaanden, wanneer de school gesloten is maar er wel huur en salaris moeten worden uitbetaald – een bijdrage leveren.

Daarnaast vroeg Mendy ons om een nieuwe laptop: de zijne is te oud, en hij heeft een eigen laptop nodig om de administratie over de school geheim te kunnen houden.

Wij proberen in Nederland laptops te verzamelen, want de computers in het zgn mediacentrum van de school zijn ook aan vervanging toe.

Bezoek aan vakschool C.E.P.P.E. - mei

Zoals we van plan waren hebben Tilly, William Mendy en ik in mei een bezoek gebracht aan de vakschool C.E.P.P.E. - Centre d’Entraide Professionel pour la Promotion de l’Enfance – in de wijk Castor in Dakar.

Deze school, opgericht door directeur Oumar Ba, richtte zich in eerste instantie op het opleiden van straatkinderen, maar staat tegenwoordig ook open voor kinderen uit de wat armere gezinnen. De school heeft ten doel jonge mensen een praktische vakopleiding te verschaffen, waarmee zij na afstuderen hun geld kunnen verdienen. In Senegal heerst een enorme werkeloosheid en vaak zijn deze vakbekwame jonge mensen de enige inkomstenbron van een familie. Deze school wordt ondersteund door een Belgische hulporganisatie.

William Mendy was zeer onder de indruk van hetgeen de vakschool te bieden heeft, tevens klikte het meteen tussen de twee directeuren. Spontaan besloten zij tot een samenwerkingsverband tussen beide scholen te komen, hetgeen de komende tijd verder uitgewerkt zal worden.

Tilly en ik zullen in januari weer 3 weken in Senegal verblijven. Ofschoon Senegal ebola-vrij is, zijn ook in Senegal de gevolgen van de ebola crisis in West-Afrika merkbaar. De economie heeft enorm te lijden doordat o.a. het tourisme grotendeels is ingestort en ook de ouders van de kinderen op onze school zullen de gevolgen van de verslechterde economie ondervinden en zullen zeker moeite hebben het maandelijkse schoolgeld op te brengen, hetgeen de financiële positie van onze school zal verzwakken.

Na terugkomst zullen we wederom verslag doen van de ontwikkelingen op onze school.

Eind december 2013 zal door de bestuursleden weer een bezoek gebracht worden aan Mikriche Kawara en zal de genereuse schenking van Stichting van Helten het dit jaar mogelijk maken veel lesmateriaal aan te kunnen schaffen.