Verslag 2016

Nieuwsbrief van Stichting Ams-Dak-Dunya schooljaar 2016-12-11

Ai, de jaren vliegen voorbij.

In januari 2016 waren we weer in Senegal en voordat we weer uitgebreid gingen shoppen in de schoolboekhandel voor schoolboeken, schriften en lesbenodigdheden hebben we uitvoerig met directeur William Mendy gesproken over de school. Hij vertelde dat de eigenaar van het schoolgebouw overleden was, en dat tot zijn verbazing de man niet twee, maar drie vrouwen bleek te hebben achtergelaten, met een schare kinderen. Sinds het overlijden diende zich elke week wel een ander familielid van de eigenaar bij de school aan, om te zien wat het gebouw wel zou kunnen opbrengen bij verkoop, te controleren of de huur wel was betaald en steeds andere bestemmingen voor het gebouw te suggereren.

Begrijpelijk dat William Mendy daar slapeloze nachten van had. Hij was gelukkig niet stil gaan zitten maar was met een makelaar op zoek gegaan naar alternatieven in de buurt om de school te verhuizen. Ook bleek hij recentelijk op eigen initiatief een stuk grond te hebben gekocht, dat hij in maandelijkse bedragen moest afbetalen. Zijn bedoeling hiermee was om eventueel op den duur de school naar Comico 5 te verhuizen. Zoals al eerder zeiden wij hem dat de Stichting geen grond in Senegal wil aankopen, en dat hij als hij met dit stuk grond door wilde gaan hij niet op onze steun kon rekenen.

De alternatieven voor een ander schoolgebouw in de buurt waren gelukkig minder lastig te vinden dan gevreesd, en de huur bleek ook iets minder hoog te zijn dan die van het huidige gebouw: in plaats van 180.000 cfa per maand 165.000 cfa = ca. 275 euro naar ca. 250 euro.

Om kort te gaan: in november is de school verhuisd naar een 3 verdiepingenhuis, hooguit 5 minuten lopen vanaf het oude gebouw, het ligt er 2 straten achter. Omdat een verhuizing uiteraard geld kost, en het gebouw aangepast moest worden, zijn we in september weer naar Senegal gegaan om zelf te zien wat er moest gebeuren.

De nieuwe locatie

We konden ons helemaal vinden in de keuze van William Mendy: het is een goed onderhouden, groot woonhuis van een welvarende militaire familie, met ramen - het glas goed in aluminium sponningen gezet, belangrijk ter bescherming van de computers – met 2 grote ruimtes die in tweeën werden gedeeld middels een muur en enkele kleinere ruimtes, met een badkamer die omgetoverd zou worden tot kantoortje voor de directeur, met beneden een achterplaatsje waar wc’s zijn gepland, en op alle verdiepingen tegelvloeren die heel goed schoon te houden zijn. Voor het gebouw is een ruim pleintje, waar een middelbare school aan grenst en waar de leerlingen redelijk veilig buiten kunnen spelen.

Toen wij kwamen was de verbouwing van het gebouw in volle gang, en wij hebben na overleg besloten om bij te springen met een bedrag van rond 1000 euro.

Wat betreft het leerlingenaantal: dat was in januari 2016 helaas gedaald naar 168 – van vorig jaar rond de 190. De daling zat vooral in de kleuterschool – in de vorige nieuwsbrief legden we al uit wat daar de oorzaak van is: de schoolbus. William Mendy had geïnformeerd hoe hoog de huur van een eigen schoolbus zou zijn, en dat bedrag ging onze en zijn begroting verre te boven, dus daarvan moesten we afzien. Het volwassenenonderwijs telde 13 personen: 5 vrouwen en 8 mannen.

In 2016 hadden wij van de Stichting Onderwijs Steunfonds een nieuwe donatie gekregen. In overleg met William Mendy wilden we twee leerlingen van de school – nadat ze succesvol het laatste jaar hadden afgerond – in staat stellen om een driejarige vervolgopleiding te krijgen aan dezelfde vakschool waar ook Fallou, de zoon van Aida, een opleiding volgt tot electricien. Wij hadden in 2015 Mendy al in contact gebracht met de directeur van die vakschool.

Maar wij bleken toch te optimistisch te zijn want dit plan stuitte op een groot bezwaar van de ouders: de leerlingen zijn rond de 12 jaar als ze van school komen, en de vakschool ligt in Castor, een andere wijk van Dakar, een wijk waarheen geen rechtstreeks vervoer is maar waar ze pas met 3 keer overstappen op verschillende busjes kunnen komen. De ouders vinden hun kinderen nog te jong om zo blootgesteld te worden aan het drukke en vooral naar hun mening gevaarlijke Dakar.

Toen William Mendy ons in september vertelde dat hij helaas nog geen oplossing hiervoor had gevonden, hebben wij hem gevraagd om met de directeur van de vakschool uit Castor na te gaan welke andere scholen dichter bij onze school zijn en welke opleidingen die scholen bieden. Voorwaarde blijft dat het erom gaat dat de kinderen een vak leren – zodat ze later hun ouders kunnen ondersteunen en zelf geld kunnen gaan verdienen. Openbaar middelbaar onderwijs heeft een bedroevend laag niveau in Senegal, er wordt met grote regelmaat door leraren gestaakt omdat de salarissen niet worden uitbetaald. Wij vinden dat er geen reële toekomstmogelijkheden zijn voor kinderen; een vak leren lijkt ons de verstandigste weg.

AIDA, FALLOU EN MAKTAR

Aida was er in januari niet goed aan toe: haar man Moussa bleek al 3 maanden geen salaris te hebben ontvangen en ze had er een extra mond bij: Mohammed, het zevenjarige zoontje van een nichtje dat naar Dakar was verhuisd. Mohammed wilde op school blijven op Goree en woonde dus nu bij Moussa en Aida. Uit wat er gegeten werd – rijst met kruiden en ui, geen groenten, geen vlees, vis of kip – konden we opmaken hoe hoog de nood gestegen was. Gelukkig konden we Aida’s nood wat lenigen met de aankoop van enige geschenk-kettingen voor onze trouwe donateurs.

Goree

Fallou ging ondertussen wel heel goed, de schoolresultaten waren zeer positief. En Maktar zat nog steeds in het voetbaltrainingskamp in Thiès.

In september bleek Aida een verbouwing aan haar huis te hebben gedaan: de lemen vloer op de binnenplaats beneden is vervangen door een betonnen vloer en ze heeft daar en een extra kamer en een keuken aangelegd. Ze had heel hard gewerkt om ons het resultaat te kunnen laten zien en was heel trots dat ze dit alles zelf had kunnen betalen.

Na in juli zijn schooldiploma elektricien behaald te hebben, was Fallou zijn laatste schooljaar ingegaan om ook nog zijn staatsexamen te behalen. Dit staatsdiploma zal hem in staat zal stellen voor grote electriciteitsbedrijven te kunnen werken. En Maktar kreeg een nieuwe kans voor een voetbalcarrière in het buitenland: hij was geselecteerd voor een elftal dat eerst in Tunesië ging spelen en na 3 weken naar Polen zou gaan. Wij hopen met Aida en Moussa dat hij een plek vindt bij een buitenlandse club.

MOUSSA THIAM

Mieke werkte weer in het Village d’Arts in Dakar met Moussa Thiam; ikzelf kocht bij hem heel mooie doosjes voor visitekaartjes en steunde hem zo. De deelname aan de tentoonstelling in mei, georganiseerd door de organisatie ‘Dakar Women’s Group,’ was voor Moussa niet doorgegaan. Oorzaak: uit angst voor terrorisme was de bazaar gehalveerd. Moussa staat nu op de lijst van kunstenaars die de volgende keer zullen worden uitgenodigd.

Dat was het verslag tot nu toe. We gaan 4 januari naar Senegal en zullen zeker naar de school gaan om te zien hoe die nu functioneert. Er zullen weer zoals elke jaar boeken en schriften gekocht moeten worden en ook zal de schoolapotheek aangevuld moeten worden.

Allemaal een heel mooi, gezond en inspirerend 2017 gewenst!

Mieke Groot, Tilly Hermans en Richard Meitner

Met Mame Mbaye op de Chaloupe op weg naar Dakar