voorgeschiedenis
doelstelling
werkwijze
beleidsplan
fondswerving
nieuws
contact

Mieke en ik verbleven in januari weer in Senegal en hebben daar, zoals elk jaar, onze school Mikriche Kawara in Yeumbeul bezocht.

p1

Na de gebruikelijk hartelijke begroetingen vertelde William Mendy over de start van het schooljaar 2014-2015.  Er hadden zich rond 170 leerlingen op school ingeschreven – dat zijn er ongeveer 20-25 minder dan vorig jaar. De grootste zorg was dat er vooral minder inschrijvingen waren in de maternelle – de kleuterschool, en de laagste klassen. Hogerop in de groepen was het aantal als tevoren. 

Volgens William Mendy had dit een simpele oorzaak: twee scholen in de buurt van Mikriche hadden sinds de start van dit schooljaar een (school)bus gehuurd om de kleintjes van en naar school te brengen. Een geweldige oplossing, vooral voor de kleuters en de jonge kinderen, die elke dag in totaal ruim een uur van en naar school moeten lopen. Deze service van scholen in de buurt had duidelijk een wervend effect.

En er was nog iets: een van die scholen wordt gesteund door een Belgische organisatie, een veel grotere dan onze stichting. De Belgen betalen niet alleen de schoolbus, maar elke donateur adopteert een leerling - een soort Foster Parents-systeem dus - en betaalt daarvoor het schoolgeld: voor ouders uiteraard een zeer aantrekkelijke optie.

Tja, daar kan de Stichting Ams-Dak-Duyna niet tegenop, verzuchtten we gedrieën. 

Maar er was ook goed nieuws: William Mendy liet een brief zien van de schoolinspectie in Senegal: Mikriche ontving felicitaties vanwege uitmuntende prestaties in 2014: de leerlingen hadden buitengewoon goed gepresteerd, waarbij duidelijk is dat de leraren en directeur een groot aandeel hebben in dit succes. 

Uiteraard heeft dit ook een positief effect: de ouders die de opleiding van de kinderen serieus nemen weten dat Mikriche een zeer goede school is, en zullen hun kinderen dus graag aan William Mendy en zijn staf toevertrouwen. Zo: dat was tenminste echt goed nieuws!

En het volwassenenonderwijs, hoe stond het daarmee? 

p2

Dat vindt nog steeds voortgang, er zijn weer rond 15 volwassenen die in de avonduren en op zaterdagochtend les krijgen, buiten de gewone lesuren om. De overheid betaalt nu een heel klein deel van dit alfabetiseringsprogramma. Het zijn nu vooral vrouwen die de mogelijkheid aangrijpen om lezen en schrijven te leren zodat zij hun kinderen kunnen helpen met hun huiswerk. Wijzelf vinden dit heel belangrijk: vrouwen dragen in Senegal een grote verantwoordelijkheid en proberen met kleine handeltjes als groenten en fruit verkopen of zakjes koud water of een soort zelfgefabriceerde snoepjes, iets bij te verdienen. Ze zijn ondernemend en proberen de klappen van een verslechterende economie op te vangen. Wijzelf willen de vrouwen heel graag steunen, en zijn blij dat sommigen hun aanvankelijke schroom om les te nemen op Mikriche overwonnen hebben.

Hoe was het met het schoolgebouw? 

De eigenaar van de school is erg 'op de penning', wisten we al van William: zodra er een huurachterstand is, dreigt hij het schoolgebouw – een van de weinige gebouwen in Yeumbeul van 2 etages – te verkopen of verhuren aan een andere partij. Dit is niet nieuw, maar het blijft wel heel vervelend, temeer daar de school zeven jaar geleden helemaal is opgeknapt en er voor Senegaleze begrippen goed uitziet: Mikriche zorgt dus goed voor het gebouw. 

Ook dit jaar was er na de vakantie waarin natuurlijk geen schoolgeld binnenkomt een huurachterstand ontstaan. De eigenaar wilde dan ook geen nieuw contract opstellen voor het huidige schooljaar 2014-2015.

p3

William Mendy zegt ons telkens weer dat hij zou willen dat de stichting het gebouw zou kopen, maar wij willen ons niet in dit soort projecten storten. Een andere optie zou zijn om te verhuizen.

Hij vertelde dat er inmiddels een vijfde ‘Comiko’-buitenwijk in aanbouw is: onze school bevindt zich in Comiko 3.Hij dacht er eventueel aan de school daarheen te verplaatsen: in de wijk waar de school zich nu bevindt wordt de concurrentie steeds groter. Maar in het gesprek kwam naar voren dat, alles afwegend, hij het te risicovol zou vinden dit te doen. De school verplaatsen betekent dat je beslist het grootste deel van de leerlingen zult verliezen. Gelukkig realiseerde William zich dat hij dan min of meer van voren af aan zal moeten beginnen. Maar het is goed dat hij als directeur blijft nadenken over de toekomst en de mogelijkheden onderzoekt.

Na deze algemene beschouwingen kwam de hamvraag: wat is volgens William nu voor Mikriche het grootste probleem: de huurachterstand, de teruglopende leerlingenaantallen vanwege de concurrerende schoolbus? Waar zou de Stichting Ams-Dak-Dunya het beste mee kunnen helpen?

Er bleek nog een derde kwestie: de leraren. Het huidige lerarencorps van 9 personen – inclusief William Mendy zelf – is vanaf de oprichting aan de school verbonden en is zeer loyaal, maar heeft al sinds jaren geen salarisverhoging gekregen, terwijl de meesten inmiddels ervaren onderwijzers zijn. Gezien de goede schoolresultaten – zie de felicitatiebrief van de Senegaleze onderwijsinspectie - verwachtende leraren wel eens opslag. En William vreesde dat ze overstap naar een andere school zouden overwegen als ze die niet kregen. De concurrentie is scherp en weet dat de staf van Mikriche heel goed staat aangeschreven. Voor de ouders, die op onze school zelf het schoolgeld moeten opbrengen en niet gesteund worden zoals op de school van de Belgen het geval is, is het belangrijk dat de vertrouwde goede leraren aan de school verbonden blijven. We zagen het probleem.

De vraag werd dus: wat is nu het meest nijpende probleem: de huurachterstand? Oké, er was een maand achterstand - die zouden we op ons nemen en dan moest het huurcontract er kunnen komen. De schoolbus, het salaris van de leraren, of de schoolboeken en andere lesbenodigdheden? Hoe stond het bijvoorbeeld met de computers op de school? Toen we ze kregen waren ze al verouderd en inmiddels 7 jaar later is er nog maar één toetsenbord dat werkt.

Volgens William was uiteraard elk probleem nijpend: maar de salarissen, daar moest echt iets aan gedaan worden. En schoolboeken, dat was belangrijk, ookvoor de ouders.

De salarissen – dat is natuurlijk een structureel probleem, realiseerden we ons, want men wil maandelijks meer geld zien. Het is dus belangrijk om het teruglopende leerlingenaantal een halt toe te roepen, want minder leerlingen betekent minder schoolgeld – een hellend vlak. Ams-Dak-Dunya kan wel incidenteel bijspringen, maar heeft te weinig middelen om structureel salariskosten op zich te nemen.

Ook een schoolbus inhuren om de concurrentie de wind uit de zeilen te nemen?

We vroegen William om de mogelijkheid te onderzoeken.

We besloten na overleg de volgende steun toe te zeggen:

huurachterstand  280.000.- cfa = 428.- euro + salariscompensatie voor de leraren (januari - juni) 6 maanden à 100.000 cfa/155.- euro per maand + schoolboeken en schoolschriften 450.000.- cfa. = 690.- euro

p5p4

De computers – die moesten maar wachten tot de volgende keer.

Al met al gingen we redelijk optimistisch uiteen: William gaat voor de toekomst onderzoeken hoe we het leerlingenaantal kunnen verhogen, maar Mikriche heeft in het schooljaar 2014 excellent gepresteerd!

Onze vriendin Aida was niet helemaal haar gebruikelijke strijdlustige zelf want ze was wat ziekjes, maar nadat we weer enkele kettingen voor onze trouwe donateurs besteld hadden knapte ze zienderogen op.

Haar zoon Fallou volgt nu zijn tweede jaar als elektricien op de vakschool in Dakar en we hebben zelf kunnen zien hoe hij vorderingen maakt want hij heeft een buitenlamp bij ons gerepareerd. Hij doet vaker dergelijke kleine elektriciteitsklusjes voor anderen, maar zijn moeder verbiedt hem daarvoor geld aan te nemen: het hoort bij zijn praktijkopleiding, zegt ze streng, eerst de school afmaken en dan pas geld ermee verdienen! Fallou volgt een vierjarige opleiding en het is duidelijk dat hij dit echt heel leuk werk vindt: hij straalt. Fallou werd op 16 januari 18 jaar – volwassen dus. Wij hebben hem een spanningsmeter cadeau gedaan – passend, leek ons.

Maktar, de oudste zoon van Aida, probeert nog steeds als voetballer carrière te maken. Hij volgt ook dit semester gratis taalonderwijs aan een voetbalschool in Dakar: hij is inmiddels 19 jaar. Maar met zo’n 30 anderen is hij nu geselecteerd om voor te spelen voor Europese scouts die talent komen spotten in Thies, een stad zo'n 60 kilometer van Dakar. Als hij geselecteerd zou worden voor een Franse club, neemt de club de visumverplichting op zich. Aida en Moussa bidden voor hem, wij duimen… Na de slechte ervaringen bij sommige Europese clubs met te jonge spelers uit Afrika zijn de internationale regels aangescherpt: wie weet maakt de 19jarige Maktar toch nog een kans! Hij zou het zo verdienen want het is een zachtmoedige, sociale jongen die een uitmuntende speler is.

Gezien de dromen van zijn vader Moussa Koite is het voor ons lastig om Maktar een andere richting uit te praten: die van een technische beroepsopleiding zoals Fallou die volgt. Maar wie weet… Eerst Thies afwachten.

p6p7

p8

p9

En dan waren er nog andere activiteiten: Mieke heeft in Dakar weer gewerkt met Moussa Thiam, die sinds vele jaren prachtige kralen en dozen van metaal voor haar maakt. 

p10

Moussa is uitgenodigd door de ‘Dakar’s Woman Group’ - een organisatie die allerlei initiatieven steunt, 2 maal per jaar een bazar met lokale kunstenaars en ambachtsliedenorganiseert en onder meer een heel goede gids uitgeeft met allerlei tips en adressen in Dakar - om op hun bazar in mei in de tuin van de residentie van de Nederlandse ambassadeur zijn eigen werk te laten zien. Daarvoor is een investering in tijd en materiaal nodig. Hij vroeg onze Stichting om steun om nieuw werk voor deze presentatie te kunnen maken, en gezien de kwaliteit van zijn werk en de gelegenheid vonden wij een ondersteuning van 250 euro passend.

De dames van deze organisatie zijn van vele verschillende nationaliteiten, meest echtgenotes van ambassadeurs en CEO's, die zelf niet werken en zich met liefdadigheidsprojecten bezighouden. Zij hebben een groot netwerk dat goed wordt onderhouden en trekken dus veel aandacht met hun bazars, tentoonstellingen en andere jaarlijkse evenementen.

We hopen dat het voor Moussa een zeer succesvolle presentatie zal worden.